Messaggio del Santo Padre
Traduzione in lingua francese
Traduzione in lingua inglese
Traduzione in lingua tedesca
Traduzione in lingua spagnola
Traduzione in lingua portoghese
Traduzione in lingua polacca
Traduzione in lingua araba
Pubblichiamo di seguito il Messaggio che il Santo Padre Leone XIV ha inviato ai Sacerdoti in occasione della Giornata della Santificazione Sacerdotale che si celebra oggi, 27 giugno 2025, nella Solennità del Sacratissimo Cuore di Gesù:
Messaggio del Santo Padre
Cari fratelli nel sacerdozio!
In questa Giornata della Santificazione Sacerdotale, che si celebra nella Solennità del Sacratissimo Cuore di Gesù, mi rivolgo a ciascuno di voi con animo grato e colmo di fiducia.
Il Cuore di Cristo, trafitto per amore, è la carne viva e vivificante, che accoglie ciascuno di noi, trasformandoci a immagine del Buon Pastore. È lì che si comprende la vera identità del nostro ministero: ardenti della misericordia di Dio, siamo testimoni gioiosi del suo amore che guarisce, accompagna e redime.
La festa odierna rinnova dunque nei nostri cuori la chiamata al dono totale di noi stessi a servizio del popolo santo di Dio. Questa missione inizia con la preghiera e continua nell’unione con il Signore, che ravviva continuamente in noi il suo dono: la santa vocazione al sacerdozio.
Fare memoria di questa grazia, come afferma Sant’Agostino, significa entrare in un “santuario vasto, senza fondo” (cfr Confessioni, X, 8.15), che non custodisce semplicemente qualcosa del passato, ma rende sempre nuovo e attuale quel che vi è riposto. Solo facendo memoria viviamo e facciamo rivivere quanto il Signore ci ha consegnato, chiedendo di tramandarlo a nostra volta nel suo nome. La memoria unifica i nostri cuori nel Cuore di Cristo e la nostra vita nella vita di Cristo, sicché diventiamo capaci di portare al popolo santo di Dio la Parola e i Sacramenti della salvezza, per un mondo riconciliato nell’amore. Solo nel cuore di Gesù troviamo la nostra vera umanità di figli di Dio e di fratelli tra noi. Per queste ragioni, vorrei oggi rivolgervi un invito impellente: siate costruttori di unità e di pace!
In un mondo segnato da tensioni crescenti, anche all’interno delle famiglie e delle comunità ecclesiali, il sacerdote è chiamato a promuovere la riconciliazione e generare comunione. Essere costruttori di unità e di pace significa essere pastori capaci di discernimento, abili nell’arte di comporre i frammenti di vita che ci vengono affidati, per aiutare le persone a trovare la luce del Vangelo dentro i travagli dell’esistenza; significa essere saggi lettori della realtà, andando oltre le emozioni del momento, le paure e le mode; significa offrire proposte pastorali che generano e rigenerano alla fede costruendo relazioni buone, legami solidali, comunità in cui brilla lo stile della fraternità. Essere costruttori di unità e di pace significa non imporsi, ma servire. In particolare, la fraternità sacerdotale diventa segno credibile della presenza del Risorto tra di noi quando caratterizza il cammino comune dei nostri presbiteri.
Vi invito dunque a rinnovare oggi, dinanzi al Cuore di Cristo, il vostro “sì” a Dio e al suo Popolo santo. Lasciatevi plasmare dalla grazia, custodite il fuoco Spirito ricevuto nell’Ordinazione affinché, uniti a Lui, possiate essere sacramento dell’amore di Gesù nel mondo. Non abbiate timore della vostra fragilità: il Signore non cerca infatti sacerdoti perfetti, ma cuori umili, disponibili alla conversione e pronti ad amare come Lui stesso ci ha amato.
Carissimi fratelli sacerdoti, Papa Francesco ci ha riproposto la devozione al Sacro Cuore come luogo di incontro personale con il Signore (cfr Lett. enc. Dilexit nos, 103), quindi come luogo dove portare e comporre i nostri conflitti interiori e quelli che dilaniano il mondo contemporaneo, perché «in Lui diventiamo capaci di relazionarci in modo sano e felice e di costruire in questo mondo il Regno di amore e di giustizia. Il nostro cuore unito a quello di Cristo è capace di questo miracolo sociale» (ivi, 28).
Lungo quest’Anno Santo, che ci invita ad essere pellegrini di speranza, il nostro ministero sarà tanto più fecondo quanto più sarà radicato nella preghiera, nel perdono, nella vicinanza ai poveri, alle famiglie, ai giovani in cerca di verità. Non dimenticate: un sacerdote santo fa fiorire la santità attorno a sé.
Vi affido a Maria, Regina degli Apostoli e Madre dei sacerdoti, e tutti di cuore vi benedico.
Dal Vaticano, 27 giugno 2025
LEONE PP. XIV
[00822-IT.01] [Testo originale: Italiano]
Traduzione in lingua francese
Chers frères dans le sacerdoce !
En cette Journée de la sanctification des prêtres, que nous célébrons en la solennité du Sacré-Cœur de Jésus, je m'adresse à chacun de vous avec un cœur reconnaissant et plein de confiance.
Le Cœur du Christ, transpercé par amour, est la chair vivante et vivifiante qui accueille chacun de nous, nous transformant à l'image du Bon Pasteur. C'est là que l'on comprend la véritable identité de notre ministère : ardents de la miséricorde de Dieu, nous sommes les témoins joyeux de son amour qui guérit, accompagne et rachète.
La fête d'aujourd'hui renouvelle donc dans nos cœurs l'appel à nous donner totalement au service du peuple saint de Dieu. Cette mission commence par la prière et se poursuit dans l'union avec le Seigneur, qui ravive continuellement en nous son don : la sainte vocation au sacerdoce.
Se souvenir de cette grâce, comme l’affirme saint Augustin, signifie entrer dans un «sanctuaire vaste et sans fond » (cf. Confessions, X, 8. 15), qui ne se contente pas de conserver quelque chose du passé, mais rend toujours nouveau et actuel ce qui y est déposé. Ce n'est qu'en faisant mémoire que nous vivons et faisons revivre ce que le Seigneur nous a confié, en nous demandant de le transmettre à notre tour en son nom. La mémoire unifie nos cœurs dans le Cœur du Christ et notre vie dans la vie du Christ, de telle sorte que nous devenons capables d'apporter au peuple saint de Dieu la Parole et les Sacrements du salut, pour un monde réconcilié dans l'amour. Ce n'est que dans le cœur de Jésus que nous trouvons notre véritable humanité d'enfants de Dieu et de frères entre nous. Pour ces raisons, je voudrais aujourd'hui vous adresser une invitation pressante : soyez des artisans d'unité et de paix !
Dans un monde marqué par des tensions croissantes, même au sein des familles et des communautés ecclésiales, le prêtre est appelé à promouvoir la réconciliation et à générer la communion. Être des artisans d'unité et de paix signifie être des pasteurs capables de discernement, habiles dans l'art de composer les fragments de vie qui nous sont confiés, pour aider les personnes à trouver la lumière de l'Évangile au milieu des tourments de l'existence ; cela signifie être des lecteurs avisés de la réalité, en allant au-delà des émotions du moment, des peurs et des modes ; cela signifie offrir des propositions pastorales qui engendrent et régénèrent la foi en construisant de bonnes relations, des liens de solidarité, des communautés où brille le style de la fraternité. Être des artisans d'unité et de paix signifie ne pas s'imposer, mais servir. En particulier, la fraternité sacerdotale devient un signe crédible de la présence du Ressuscité parmi nous lorsqu'elle caractérise le cheminement commun de nos prebyteriums.
Je vous invite donc à renouveler aujourd'hui, devant le Cœur du Christ, votre « oui » à Dieu et à son peuple saint. Laissez-vous façonner par la grâce, gardez le feu de l'Esprit reçu lors de votre ordination afin que, unis à Lui, vous puissiez être sacrement de l'amour de Jésus dans le monde. N'ayez pas peur de votre fragilité : le Seigneur ne cherche pas en effet des prêtres parfaits, mais des cœurs humbles, disposés à la conversion et prêts à aimer comme Lui-même nous a aimés.
Très chers frères prêtres, le Pape François nous a proposé à nouveau la dévotion au Sacré-Cœur comme lieu de rencontre personnelle avec le Seigneur (cf. Lett. enc. Dilexit nos, n. 103), donc comme lieu où apporter et résoudre nos conflits intérieurs et ceux qui déchirent le monde contemporain, car « en Lui, nous devenons capables d'entrer en relation de manière saine et heureuse et de construire dans ce monde le Royaume de l'amour et de la justice. Notre cœur uni à celui du Christ est capable de ce miracle social » (ibid., n. 28).
Au cours de cette Année Sainte, qui nous invite à être des pèlerins de l'espérance, notre ministère sera d'autant plus fécond qu'il sera enraciné dans la prière, le pardon, la proximité avec les pauvres, les familles, les jeunes en quête de vérité. Ne l'oubliez pas : un prêtre saint fait fleurir la sainteté autour de lui.
Je vous confie à Marie, Reine des Apôtres et Mère des prêtres, et je vous bénis de tout cœur.
Du Vatican, le 27 juin 2025
LÉON PP. XIV
[00822-FR.01] [Texte original: Italien]
Traduzione in lingua inglese
Dear brothers in the priesthood!
On this Day for the Sanctification of Priests, celebrated on the Solemnity of the Sacred Heart of Jesus, I address each of you with gratitude and great confidence.
The Heart of Christ, pierced for love, is the living and life-giving flesh that embraces each of us and conforms us to the image of the Good Shepherd. There we discover the true nature of our ministry. Consumed by God’s mercy, we become joyful witnesses of his love that heals, accompanies and redeems.
Today’s Solemnity thus renews in our own hearts the call to be completely committed to the service of God’s holy people. This mission starts with prayer and is carried out in union with the Lord, who constantly revives in us the sacred gift of our vocation to the priesthood.
To be mindful of this grace means, as Saint Augustine tells us, to enter into “a vast and deep inner chamber” (cf. Confessions, X, 8.15), which does not simply preserve a memory of the past, but makes its riches ever new and present. Only by such remembrance, can we experience and renew that gift which the Lord entrusted to us and charged us to pass on in his name. Remembrance joins our hearts together in the Heart of Christ and our lives in his life, and thus enables us to bring the word and the sacraments of salvation to God’s holy people, in order to bring about a world reconciled in love. Only in the Heart of Jesus do we discover our authentic humanity as children of God, brothers and sisters of one another. For all these reasons, I would make this heartfelt appeal to you today: Be builders of unity and peace!
In a world marked by growing tensions, even within families and ecclesial communities, priests are called to promote reconciliation and foster communion. Building unity and peace demands that we be pastors capable of wise discernment, skilled in the art of piecing together the fragments of the lives entrusted to our care, so that we can enable people to see the light of the Gospel in the midst of life’s trials. It calls for the ability to understand and interpret complex situations, and to rise above immediate emotions, fears and the pressure of passing fashions. It means providing pastoral solutions that generate and regenerate faith by building good relationships, bonds of solidarity and communities in which the style of communion shines forth. Being builders of unity and peace means serving and not domineering. Priestly fraternity becomes a credible sign of the presence of the Risen Lord in our midst precisely when it is the hallmark of our shared journey as priests.
Today, then, I invite you to renew before the Heart of Christ the “yes” that you said to God and to his holy People on the day of your Ordination. Let yourselves be shaped by grace and guard the fire of the Spirit received on that day, so that, in union with him, you may be a sacrament of Jesus’ love in the world. Do not be daunted by your personal frailty: the Lord does not look for perfect priests, but for humble hearts that are open to conversion and prepared to love others as he himself loved us.
Dear brother priests, Pope Francis called us to renewed devotion to the Sacred Heart as the locus of our personal encounter with the Lord (cf. Dilexit Nos, 103), the place where we can bring and resolve not only our inner conflicts but also those that are tearing apart the world in which we live. For in him, “we learn to relate to one another in wholesome and happy ways, and to build up in this world God’s kingdom of love and justice. Our hearts, united with the heart of Christ, are capable of working this social miracle” (ibid., 28).
Throughout this Holy Year, in which all of us are called to be pilgrims of hope, our ministry will be all the more fruitful the more it is rooted in prayer and forgiveness, and in closeness to the poor, to families and to young people who are searching for truth. Never forget that a holy priest makes holiness flourish around him.
Entrusting all of you to Mary, Queen of Apostles and Mother of Priests, I bless each of you from my heart.
From the Vatican, 27 June 2025
LEO PP. XIV
[00822-EN.01] [Original text: Italian]
Traduzione in lingua tedesca
Liebe Brüder im priesterlichen Dienst!
An diesem Weltgebetstag zur Heiligung der Priester, den wir am Hochfest des Heiligsten Herzens Jesu begehen, wende ich mich dankbar und voller Zuversicht an jeden einzelnen von euch.
Das aufgrund seiner Liebe zu uns durchbohrte Herz Christi ist das lebendige und lebensspendende Fleisch, das jeden von uns annimmt und uns gemäß dem Bild des guten Hirten verwandelt. Von dort her wird die wahre Identität unseres Dienstes verständlich: Von Gottes Barmherzigkeit erfüllt, sind wir freudige Zeugen seiner Liebe, die heilt, begleitet und erlöst.
Das heutige Fest erneuert daher in unseren Herzen den Ruf zur Ganzhingabe unser selbst im Dienst am heiligen Volk Gottes. Diese Sendung beginnt mit dem Gebet und setzt sich in der Verbundenheit mit dem Herrn fort, der sein Geschenk in uns immer neu belebt: die heilige Berufung zum Priestertum.
Sich dieser Gnade zu erinnern bedeutet, wie der heilige Augustinus sagt, in ein „weites und grenzenloses Heiligtum“ (vgl. Bekenntnisse, X, 8,15) einzutreten, das nicht einfach etwas aus der Vergangenheit bewahrt, sondern das darin Enthaltene stets erneuert und aktualisiert. Nur indem wir uns erinnern, leben wir und lassen wir das wiederaufleben, was der Herr uns anvertraut und uns gebeten hat, unsererseits in seinem Namen weiterzugeben. Die Erinnerung vereint unsere Herzen im Herzen Christi und unser Leben im Leben Christi, sodass wir fähig werden, dem heiligen Volk Gottes das Wort und die Sakramente des Heils zu bringen, für eine in Liebe versöhnte Welt. Nur im Herzen Jesu finden wir unsere wahre Menschlichkeit als Kinder Gottes und als Brüder. Aus diesen Gründen möchte ich euch heute eindringlich einladen: Seid Baumeister der Einheit und des Friedens!
In einer Welt, die von zunehmenden Spannungen geprägt ist, auch innerhalb der Familien und der kirchlichen Gemeinschaften, ist der Priester aufgerufen, Versöhnung zu fördern und Gemeinschaft zu stiften. Baumeister der Einheit und des Friedens zu sein bedeutet, Hirten zu sein, die in der Lage sind, zu unterscheiden, und die die Kunst beherrschen, die uns anvertrauten Bruchstücke des Lebens zusammenzufügen, um den Menschen zu helfen, das Licht des Evangeliums in den Schwierigkeiten des Lebens zu finden; es bedeutet, über die Gefühle des Augenblicks, über die Ängste und Moden hinausgehend, weise Betrachter der Wirklichkeit zu sein; es bedeutet, pastorale Angebote zu machen, die durch den Aufbau guter Beziehungen, solidarischer Bindungen und Gemeinschaften, in denen der Stil der Geschwisterlichkeit herrscht, Glauben entstehen lassen und wieder neu hervorbringen. Baumeister der Einheit und des Friedens zu sein bedeutet, sich nicht aufzudrängen, sondern zu dienen. Insbesondere die priesterliche Brüderlichkeit wird zu einem glaubwürdigen Zeichen der Gegenwart des Auferstandenen unter uns, wenn sie den gemeinsamen Weg unserer Presbyterien kennzeichnet.
Ich lade euch daher ein, heute vor dem Herzen Christi euer „Ja“ zu Gott und zu seinem heiligen Volk zu erneuern. Lasst euch von der Gnade formen, bewahrt das Feuer des Heiligen Geistes, das ihr in der Priesterweihe empfangen habt, damit ihr in Einheit mit ihm Sakrament der Liebe Jesu in der Welt sein könnt. Habt keine Angst vor eurer Schwachheit: Der Herr sucht nämlich keine perfekten Priester, sondern demütige Herzen, die bereit sind zur Umkehr und bereit, so zu lieben, wie er selbst uns geliebt hat.
Liebe Brüder im Priesteramt, Papst Franziskus hat die Verehrung des Heiligsten Herzens Jesu als Ort der persönlichen Begegnung mit dem Herrn wieder neu empfohlen (vgl. Enzyklika Dilexit nos, 103). Es ist somit ein Ort, wo wir unsere inneren Konflikte und jene Konflikte, die die heutige Welt zu zerreißen drohen, hinbringen und beilegen können, denn »in ihm werden wir fähig, auf gesunde und glückliche Weise miteinander in Beziehung zu treten und in dieser Welt das Reich der Liebe und der Gerechtigkeit aufzubauen. Wenn unser Herz mit dem Herzen Christi vereint ist, ist es zu diesem sozialen Wunder fähig« (Ebd., 28).
Während dieses Heiligen Jahres, das uns einlädt, Pilger der Hoffnung zu sein, wird unser Dienst umso fruchtbarer sein, je mehr er im Gebet, in der Vergebung und in der Nähe zu den Armen, den Familien und den Jugendlichen auf der Suche nach der Wahrheit verwurzelt ist. Vergesst nicht: ein heiliger Priester bewirkt ein Erblühen der Heiligkeit in seiner Umgebung.
Ich vertraue euch Maria an, der Königin der Apostel und der Mutter der Priester, und segne euch alle von Herzen.
Aus dem Vatikan, am 27. Juni 2025
LEO PP. XIV
[00822-DE.01] [Originalsprache: Italienisch]
Traduzione in lingua spagnola
Queridos hermanos en el sacerdocio:
En esta Jornada de la Santificación Sacerdotal, que se celebra en la Solemnidad del Sagrado Corazón de Jesús, me dirijo a cada uno de ustedes con un corazón agradecido y lleno de confianza.
El Corazón de Cristo, traspasado por amor, es la carne viva y vivificante que acoge a cada uno de nosotros, transformándonos a imagen del Buen Pastor. En él se comprende la verdadera identidad de nuestro ministerio: ardiendo por la misericordia de Dios, somos testigos gozosos de su amor que sana, acompaña y redime.
La fiesta de hoy renueva en nuestros corazones la llamada a la entrega total de nosotros mismos al servicio del Pueblo santo de Dios. Esta misión comienza con la oración y continúa en la unión con el Señor, quien reaviva continuamente en nosotros su don: la santa vocación al sacerdocio.
Hacer memoria de esta gracia, como afirma san Agustín, significa entrar en un «santuario amplio y sin fronteras» (Confesiones, X, 8.15), en donde no se custodia simplemente algo del pasado, sino que vuelve siempre nuevo y actual lo que allí se conserva. Sólo haciendo memoria vivimos y hacemos revivir lo que el Señor nos ha entregado, y nos pide, a su vez, transmitirlo en su nombre. La memoria unifica nuestros corazones en el Corazón de Cristo y nuestra vida en la vida de Cristo, de modo que podamos llevar al Pueblo santo de Dios la Palabra y los Sacramentos de la salvación, para un mundo reconciliado en el amor. Sólo en el Corazón de Jesús encontramos nuestra verdadera humanidad de hijos de Dios y de hermanos entre nosotros. Por estas razones, hoy quiero hacerles una invitación urgente: ¡sean constructores de unidad y de paz!
En un mundo marcado por tensiones crecientes, incluso dentro de las familias y de las comunidades eclesiales, el sacerdote está llamado a promover la reconciliación y generar comunión. Ser constructores de unidad y de paz significa ser pastores capaces de discernimiento, hábiles en el arte de recomponer los fragmentos de vida que se nos confían, para ayudar a las personas a encontrar la luz del Evangelio dentro de las tribulaciones de la existencia; significa ser sabios lectores de la realidad, yendo más allá de las emociones del momento, de los miedos y de las modas; significa ofrecer propuestas pastorales que generen y regeneren la fe, construyendo relaciones buenas, vínculos solidarios, comunidades donde brille el estilo de la fraternidad. Ser constructores de unidad y de paz no significa imponerse, sino servir. En particular, la fraternidad sacerdotal se convierte en signo creíble de la presencia del Resucitado entre nosotros cuando caracteriza el camino común de nuestros presbíteros.
Los invito entonces a renovar hoy, ante el Corazón de Cristo, su “sí” a Dios y a su Pueblo santo. Déjense moldear por la gracia, custodien el fuego del Espíritu recibido en la Ordenación para que, unidos a Él, puedan ser sacramento del amor de Jesús en el mundo. No le teman a su fragilidad: el Señor no busca sacerdotes perfectos, sino corazones humildes, disponibles a la conversión y dispuestos a amar como Él mismo nos ha amado.
Queridísimos hermanos sacerdotes, el Papa Francisco nos ha propuesto nuevamente la devoción al Sagrado Corazón como lugar de encuentro personal con el Señor (cf. Carta enc. Dilexit nos, 103), y por tanto como lugar donde llevar y reconciliar nuestros conflictos interiores y los que desgarran al mundo contemporáneo, porque «en Él nos volvemos capaces de relacionarnos de un modo sano y feliz, y de construir en este mundo el Reino de amor y de justicia. Nuestro corazón unido al de Cristo es capaz de este milagro social» (ibíd., 28).
Durante este Año Santo, que nos invita a ser peregrinos de esperanza, nuestro ministerio será tanto más fecundo cuanto más esté arraigado en la oración, en el perdón, en la cercanía a los pobres, a las familias, a los jóvenes en busca de la verdad. No lo olviden: un sacerdote santo hace florecer la santidad a su alrededor.
Los encomiendo a María, Reina de los Apóstoles y Madre de los sacerdotes, y de todo corazón los bendigo.
Vaticano, 27 de junio de 2025
LEÓN PP. XIV
[00822-ES.01] [Texto original: Italiano]
Traduzione in lingua portoghese
Queridos irmãos no sacerdócio!
Neste dia mundial de oração pela santificação dos sacerdotes, que se celebra na Solenidade do Sagrado Coração de Jesus, dirijo-me a cada um de vós com sentimentos de gratidão e de grande confiança.
O Coração de Cristo, trespassado por amor, é a carne viva e vivificante que acolhe cada um de nós, transformando-nos à imagem do Bom Pastor. É ali que se compreende a verdadeira identidade do nosso ministério: ardentes da misericórdia de Deus, somos testemunhas alegres do seu amor que cura, acompanha e redime.
Por isso, a festa de hoje renova nos nossos corações o chamamento ao dom total de nós mesmos no serviço do povo santo de Deus. Esta missão começa com a oração e continua na união com o Senhor, que continuamente reaviva em nós o seu dom: a santa vocação ao sacerdócio.
Fazer memória desta graça, como afirma Santo Agostinho, significa entrar num «santuário amplo e sem limites» (Confissões, X, 8.15), que não se limita a conservar algo do passado, mas torna sempre novo e atual o que aí está guardado. Só fazendo memória é que vivemos e fazemos reviver o que o Senhor nos entregou, pedindo-nos que, por nossa vez, o transmitíssemos em seu nome. A memória unifica o nosso coração no Coração de Cristo e a nossa vida na vida de Cristo, para que nos tornemos capazes de levar a Palavra e os Sacramentos da salvação ao povo santo de Deus, a fim de termos um mundo reconciliado no amor. Só no Coração de Jesus encontramos a nossa verdadeira humanidade de filhos de Deus e de irmãos entre nós. Por estas razões, gostaria de vos dirigir hoje um convite urgente: sede construtores de unidade e de paz!
Num mundo marcado por crescentes tensões, mesmo no seio das famílias e das comunidades eclesiais, o sacerdote é chamado a promover a reconciliação e a gerar comunhão. Ser construtores de unidade e de paz significa ser pastores capazes de discernimento, hábeis na arte de compor os fragmentos de vida que nos são confiados, para ajudar as pessoas a encontrar a luz do Evangelho no meio das tribulações da existência; significa ser leitores sábios da realidade, indo para além das emoções do momento, dos medos e das modas; significa oferecer propostas pastorais que geram e regeneram a fé, construindo boas relações, laços de solidariedade, comunidades onde brilha o estilo da fraternidade. Ser construtores de unidade e de paz não significa impor-se, mas servir. Em particular, a fraternidade sacerdotal torna-se um sinal crível da presença do Senhor Ressuscitado entre nós quando caracteriza o caminho comum dos nossos presbitérios.
Convido-vos, por isso, a renovar hoje, diante do Coração de Cristo, o vosso “sim” a Deus e ao seu povo santo. Deixai-vos plasmar pela graça, acalentai o fogo do Espírito recebido na Ordenação, para que, unidos a Ele, sejais sacramento do amor de Jesus no mundo. Não tenhais medo da vossa fragilidade: o Senhor não procura sacerdotes perfeitos, mas corações humildes, abertos à conversão e prontos a amar como Ele mesmo nos amou.
Queridos irmãos sacerdotes, o Papa Francisco propôs-nos de novo a devoção ao Sagrado Coração como espaço de encontro pessoal com o Senhor (cf. Carta Encíclica Dilexit nos, 103), ou seja, como lugar onde podemos levar e resolver os nossos conflitos interiores e os que dilaceram o mundo contemporâneo, pois «n’Ele tornamo-nos capazes de nos relacionarmos uns com os outros de forma saudável e feliz, e de construir neste mundo o Reino de amor e de justiça. O nosso coração unido ao de Cristo é capaz deste milagre social» (ibid., 28).
Ao longo deste Ano Santo, que nos convida a ser peregrinos de esperança, o nosso ministério será tanto mais fecundo quanto mais enraizado estiver na oração, no perdão, na proximidade aos pobres, às famílias e aos jovens em busca da verdade. Não esqueçais: um sacerdote santo faz florescer, à sua volta, a santidade.
Confio-vos a Maria, Rainha dos Apóstolos e Mãe dos Sacerdotes, e a todos abençoo de coração.
Vaticano, 27 de junho de 2025
LEÃO PP. XIV
[00822-PO.01] [Texto original: Italiano]
Traduzione in lingua polacca
Drodzy Bracia w kapłaństwie!
W tym Dniu Modlitw o Uświęcenie Kapłanów, który obchodzimy w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, zwracam się do każdego z was, w duchu wdzięczności i pełnego zaufania.
Serce Chrystusa, przebite z miłości, jest żywym i ożywiającym ciałem, które przyjmuje każdego z nas, przekształcając na obraz Dobrego Pasterza. To właśnie tam rozumiemy prawdziwą tożsamość naszej posługi: żarliwi miłosierdziem Bożym, jesteśmy radosnymi świadkami Jego miłości, która uzdrawia, wspiera i zbawia.
Dzisiejsza uroczystość zatem, odnawia w naszych sercach wezwanie do całkowitego daru z siebie na służbę świętemu Ludowi Bożemu. Misja ta rozpoczyna się wraz z modlitwą i trwa w jedności z Panem, który nieustannie ożywia w nas swój dar: święte powołanie do kapłaństwa.
Pamięć o tej łasce, jak mówi św. Augustyn, oznacza wejście do „rozległego sanktuarium bez dna” (por. Wyznania, X, 8, 15), które nie tylko przechowuje coś z przeszłości, ale sprawia, że to, co w nim jest, staje się zawsze nowe i aktualne. Tylko pamiętając, żyjemy i ożywiamy to, co Pan nam przekazał, prosząc, abyśmy z kolei przekazywali to w Jego imię. Pamięć jednoczy nasze serca w Sercu Chrystusa, a nasze życie w życiu Chrystusa, tak że stajemy się zdolni nieść świętemu Ludowi Bożemu Słowo i sakramenty zbawienia, dla świata pojednanego w miłości. Jedynie w Sercu Jezusa odnajdujemy nasze prawdziwe człowieczeństwo jako dzieci Boże i bracia między sobą. Z tych powodów pragnę dziś skierować do was naglące wezwanie: bądźcie budowniczymi jedności i pokoju!
W świecie naznaczonym rosnącymi napięciami, także w łonie rodzin i wspólnot kościelnych, kapłan jest powołany do krzewienia pojednania i tworzenia wspólnoty. Bycie budowniczymi jedności i pokoju oznacza bycie pasterzami zdolnymi do rozeznania, biegłymi w sztuce scalania ze sobą skrawków życia, jakie zostały nam powierzone, aby pomagać ludziom odnaleźć światło Ewangelii w utrapieniach egzystencji; oznacza bycie mądrymi obserwatorami rzeczywistości, wychodząc poza emocje chwili, lęki i mody; oznacza oferowanie propozycji duszpasterskich, które rodzą i odradzają do wiary, budując dobre relacje, więzy solidarności, wspólnoty, w których jaśnieje styl braterstwa. Bycie budowniczymi jedności i pokoju oznacza nie narzucanie siebie, lecz służenie. Zwłaszcza braterstwo kapłańskie staje się wiarygodnym znakiem obecności Zmartwychwstałego pośród nas, gdy charakteryzuje wspólną drogę naszych wspólnot kapłańskich.
Zachęcam was zatem, abyście dzisiaj, przed Sercem Chrystusa, ponowili swoje „tak” dla Boga i Jego świętego Ludu. Pozwólcie się kształtować łasce, strzeżcie ognia Ducha Świętego otrzymanego w święceniach, abyście zjednoczeni z Nim mogli być sakramentem miłości Jezusa w świecie. Nie lękajcie się swojej kruchości: Pan nie szuka bowiem kapłanów doskonałych, ale serc pokornych, otwartych na nawrócenie i gotowych kochać tak, jak On sam nas umiłował.
Drodzy bracia kapłani, Papież Franciszek, na nowo zaproponował nam nabożeństwo do Najświętszego Serca jako miejsce osobistego spotkania z Panem (por. Enc. Dilexit nos, 103), a zatem jako miejsce, gdzie możemy przynosić i rozwiązywać nasze wewnętrzne konflikty oraz te, które rozdzierają współczesny świat, ponieważ „w Nim stajemy się zdolni do zdrowych i szczęśliwych relacji oraz do budowania Królestwa miłości i sprawiedliwości na tym świecie. Nasze serce zjednoczone z Sercem Chrystusa jest zdolne do takiego społecznego cudu” (tamże, 28).
Podczas obecnego Roku Świętego, który zachęca nas do bycia pielgrzymami nadziei, nasza posługa będzie tym bardziej owocna, im bardziej będzie zakorzeniona w modlitwie, przebaczeniu, bliskości wobec ubogich, rodzin, ludzi młodych poszukujących prawdy. Nie zapominajcie: święty kapłan sprawia, że wokół niego rozkwita świętość.
Powierzam was Maryi, Królowej Apostołów i Matce kapłanów, i z całego serca was błogosławię.
Watykan, 27 czerwca 2025 r.
LEON PP. XIV
[00822-PL.01] [Testo originale: Italiano]
Traduzione in lingua araba
رسالة قداسة البابا لاوُن الرّابع عشر
إلى الكهنة
في يوم تقديس الكهنة
27 حزيران/يونيو 2025
عيد قلب يسوع الأقدس
أيّها الإخوة الأعزّاء في الكهنوت،
في هذا اليوم المكرّس لتقديس الكهنة، الذي نحتفل به في عيد قلب يسوع الأقدس، أتوجّه إلى كلّ واحد منكم بقلب تملأه عواطف الشّكر والثّقة.
قلب المسيح، المطعون بالحبّ، هو القلب الحيّ والمحيي، الذي يقبل كلّ واحد منّا، ويحوِّلنا إلى صورة الرّاعي الصّالح. هناك فقط نفهم هويّة خدمتنا الحقيقيّة: متّقدين برحمة الله نصير شهودًا فرحين لحبّه الذي يشفي ويرافق ويفتدي.
احتفال اليوم يجدّد في قلوبنا الدّعوة إلى عطاء أنفسنا الكامل في خدمة شعب الله المقدّس. هذه الرّسالة تبدأ بالصّلاة وتستمرّ في الاتّحاد مع الرّبّ يسوع، الذي يحيي فينا باستمرار عطيّته: الدّعوة المقدّسة إلى الكهنوت.
أن نتذكّر هذه العطيّة، كما يقول القدّيس أغسطينس، يعني أن ندخل ”مَقدِسًا واسعًا لا نهاية له“ (راجع اعترافات، 10، 8. 15)، ولا يحفظ شيئًا من الماضي فحسب، بل يجعل دائمًا ما فيه جديدًا وله معنى وضرورة اليوم. فقط عندما نتذكّر نحيا ونحيي ما سلّمه الرّبّ يسوع إلينا، وطلب منّا أن ننقله بدورنا باسمه. فالذّاكرة توحّد قلوبنا في قلب المسيح، وحياتنا في حياته، لكي نصير قادرين على حمل كلمة الله وأسرار الخلاص إلى شعب الله المقدّس، من أجل عالم متصالح في المحبّة. في قلب يسوع فقط نجد إنسانيتنا الحقيقيّة لأنّنا أبناء لله وإخوة بعضنا لبعض. لهذه الأسباب، أودّ أن أوجّه إليكم اليوم دعوة مُلِحّة: كونوا بُناةَ وَحدةٍ وسلام!
في عالمٍ تسودهُ التّوتّرات المتزايدة، حتّى داخل العائلات والجماعات الكنسيّة، الكاهن مدعُوٌّ إلى أن يعزّز المُصالحة ويُنشئ الوَحدة والشَّرِكة. أن نكون بُناةَ وَحدةٍ وسلام هذا يعني أن نكون رُعاة قادرين على التّمييز، وماهرين في فنّ جَمع شتات الحياة التي تُوكَل إلينا، لكي نساعد الأشخاص ليجدوا نور الإنجيل وسط متاعب الحياة. ويعني أن نكون قُرَّاء حُكماء للواقع، فنذهب إلى ما هو أبعد من مشاعر اللحظة، والمخاوف، والموضات السّائدة. ويعني أن نقدّم مقترحات رعويّة تولِّد الإيمان وتجدّده، فنبني علاقات صالحة، وروابط متضامنة، وجماعات يشعّ فيها أسلوب الأخوّة. أن نكون بُناةَ وَحدةٍ وسلام يعني ألّا نفرِض أنفسنا، بل أن نخدُم. وبشكلٍ خاصّ، تصير الأخوّة الكهنوتيّة علامة صادقة لحضور الربّ القائم من بين الأموات بيننا وعلامة مميِّزة في مسيرة كهنتنا المشتركة.
أدعوكم إذًا اليوم إلى أن تجدّدوا أمام قلب المسيح قولكم ”نعم“ لله ولشعبه المقدّس. دعوا النّعمة تَصُوغ كيانكم، واحفظوا نار الرّوح التي نلتموها في الرّسامة الكهنوتيّة، لكي تصيروا، متّحدين به، سرّ محبّة يسوع في العالم. لا تخافوا من ضعفكم: فالرّبّ يسوع لا يبحث عن كهنة كاملين، بل عن قلوبٍ متواضعة، ومستعدّة للتّوبة، ومستعدّة لأن تحبّ كما أحبّنا هو نفسه.
أيّها الإخوة الكهنة الأعزّاء، قدّم لنا البابا فرنسيس من جديد عبادة قلب يسوع الأقدس لتكون مكان لقاء شخصيّ مع الرّبّ يسوع (راجع الرّسالة البابويّة العامّة، لقد أحَبَّنا، 103)، أي مكانًا يمكننا فيه أن نحمل ونحلّ صراعاتنا الدّاخليّة والصّراعات التي تمزّق العالم المعاصر، لأنّنا "فيه نصير قادرين على التّواصل بطريقة سليمة وموفّقة، وبناء ملكوت المحبّة والعدل في هذا العالم. قلبُنا المتّحد بقلب المسيح قادر على هذه المعجزة الاجتماعيّة" (المرجع نفسه، 28).
وخلال هذه السّنة المقدّسة، التي تدعونا إلى أن نكون حجّاج رجاء، ستكون خدمتنا أكثر خصوبة كلّما ازددنا تجذّرًا في الصّلاة، والمغفرة، والقرب من الفقراء، والعائلات، والشّباب الباحثين عن الحقيقة. لا تنسَوا: الكاهن القدّيس يجعل القداسة تُزهِر من حوله.
أوكلكم إلى مريم، ملكة الرّسل وأمّ الكهنة، وأبارككم جميعًا من كلّ قلبي.
من الفاتيكان، يوم 27 حزيران/يونيو 2025.
لاوُن الرّابع عشر
[00822-AR.01] [Testo originale: Italiano]
[B0450-XX.01]